Cała prawda o Heloim

     




       31 dzień października, Halloween.
       Jak co roku zastanawiasz się, czy lepiej zużyć całą rolkę papieru toaletowego (w końcu w tych dniach to towar deficytowy) i wyjść do ludzi jako mumia, czy może przestać inwestować w półśrodki i wreszcie kupić plastikowe rogi diabełka świecące wesoło w ciemności? Liczysz na darmowe słodycze i błagasz w duchu, by sąsiedzi nie wezwali policji, gdy zadzwonisz do ich drzwi pomalowany białą plakatówką? A może gryziesz się, czy w ogóle powinieneś brać udział w tej całej maskaradzie, skoro ksiądz Szatanek Natanek grzmi z ambony, że to zło?
        Nie wiesz, co czynić? Pozwól więc, wyznawco, że twa bogini będzie twoim przewodnikiem w mrocznym świecie Helołin.

       Halloween budzi kontrowersje. Dzieciaki nie widzą w tym święcie nic złego; skuszone wizją darmowych cukierasów wybiegają radośnie na ulice i drą upaćkane czekoladą mordki. Ich rodzice olewają sprawę. Za to dziadkowie... no, też się drą. Spluwają z pogardą, po czym wyciągają zza pazuchy krucyfiksy/wodę święconą/kałacha i ruszają ratować zbłąkane dusze swych wnucząt, przebranych, jak to mawiał Natanek, za potwory diabelskie szatany. 

       Przecież Heloim to zło. Zło w czystej postaci, Zło bardziej złe od samego Szatana. W ogóle Szatan to pikuś przy przebranym za pirata ośmiolatku. Te biedne dzieci są niczego nieświadome - bo jeszcze młode, głupie i naiwne - a tak naprawdę za Halloween stoją Iluminaci, sataniści i (co najgorsze) Boska Mafia. Wszystkie stroje są takie prowokujące! Te lateksowe kostiumiki diablic! Te kuse spódniczki mrocznych pielęgniarek! Te komże! (oh, well...) Mniejsza już o potencjalnych porywaczy i gwałcicieli czekających na kilkuletnie dzieci wałęsające się nocą po ulicy (bo przecież żaden dorosły nie wpadł na pomysł, by iść z gromadką młodych i pilnować, by pogłowie zgadzało się po powrocie) - tu chodzi o dusze!

       Nie zaprzeczycie chyba temu, że chodzenie po ulicach w stroju demona/zombie/wilkołaka/księżniczki jest niebezpieczne dla niewinnej duszy dziecka? Zbieranie cukierków też jest ryzykowne, w końcu może w nadzieniu ukrywa się Belzebub, który zamierza opętać łakomego pięciolatka. Szatany są wtedy wszędzie - w plastikowych maskach, w dyniach, w ciastkach, w muzyce, everywhere. Nie sposób się przed nimi obronić. Wplątują się w dusze jak nietoperze we włosy.

       Inną kwestią wartą poruszenia są dynie. Marnuje się tysiące ton tych warzyw, by zrobić jakieś idiotyczne lampiony z wykrzywioną gębą demona. Ustawienie takiej lampy na parapecie to gwarancja wprowadzenia się poltergeista, zaprawdę powiadam wam. A taka zjawa to kłopot - przestawia rzeczy, niszczy meble, nie słucha i nie dokłada się do czynszu. Okropny współlokator i to na własne życzenie!

        To wszystko jest straszne, zaiste. Ale chyba najgorsze jest - aż ciężko o tym mówić! - że Halloween przywędrowało z Zachodu i zainfekowało umysły młodszych słowiańskich pokoleń niczym  czarna śmierć w 1348 roku. Zapewne gdyby Camus miał dzisiaj napisać swe dzieło, jego tytuł nie brzmiałby Dżuma, a Halloween. Młodzież naoglądała się hamerykańskich filmów i teraz morduje koty na cmentarzach. Takie tragedie się dzieją! Ratuj nas, Panie, przed Heloim!

       Ironic mode: off

     Katolu, jeśli to czytasz: nie masz poważniejszych problemów?

    Z tego miejsca chciałabym serdecznie pozdrowić wszystkich wierzących. Wszystkich! Niezależnie od tego, czy wierzysz w Zeusa, Ozyrysa, Allaha czy Jahwe - jeśli jesteś prawdziwym wierzącym, masz moje błogosławieństwo. Jeśli jesteś dobrym ateistą, solidnie niewierzącym albo z serca wątpiącym agnostykiem - przybijam ci piątkę. Nie obchodzi mnie, jaką religię wyznajesz, dopóki nie jesteś fanatykiem. Musicie bowiem wiedzieć, że fanatyczny ateista, plujący jadem na katolików za to, że są katolikami, denerwuje mnie w takim samym stopniu jak fanatyczna wyznawczyni Rydzyka (nie powiem katoliczka, bo jej wyrocznią jest radioodbiornik, a nie Pismo), która wszędzie widzi szatany. I to wam mówię ja, Chaos.

       Zaciętość, z jaką zwalcza się w Polsce Halloween, nosi dla mnie znamiona obsesji. I może trochę hipokryzji. Zabawne, że najwięksi przeciwnicy tego święta (oczywiście oni nie nazywają tego świętem) potrafią wytrząsać się nad szkodliwością zbierania cukierków w stroju ducha, ale nie umieją zauważyć księdza-pedofila. Skandalem jest publiczne wspomnienie o magii lub wróżbach (Harry Potter to zło, pamiętajcie), ale obwożenie tzw. świętych obrazów po całym kraju jest OK.
       Litości.
     Zamiast wrzeszczeć o opętaniu przez nałożenie prześcieradła z dziurami na oczy, zajmijcie się tym wszystkim, czym powinniście się zająć. Zróbcie porządek w swoim życiu, a dopiero potem zabierzcie się za sprawy innych. I, na litość boską, nie brońcie dzieciakom tak ekscytującej zabawy! One - co wiem nawet ja, która dzieci omija szerokim łukiem - uwielbiają słodycze, napoje gazowane, niespanie do późna oraz przebieranki (niektórzy dorośli również, ale to zostawimy bez komentarza). Dajcie im wyciąć te nietoperze z papieru i zrobić sobie sztuczną ranę z keczupu, a potem eskortujcie podczas zbierania sacharozy. Przecież dentyści też muszą z czegoś żyć!
   Jeśli skończyliście już podstawówkę, ale nie boicie się wziąć udziału w Święcie Potwora Diabelskiego Szatana, idźcie na jakąś imprezę albo sami ją zorganizujcie. To jedyny dzień w roku, kiedy możecie być tak mroczni, jak zawsze tego chcieliście. Ewentualnie możecie spełnić swoje marzenia, przebrać się za wampira i odbić Belli Swan kartonowego Edwarda stojącego przed wejściem do kina. Zainwestujcie w dynie i powycinajcie w nich arcydzieła (dobra, wszyscy wiemy, że każdy skończy na oczach i krzywym uśmiechu). Zróbcie ciasto dyniowe i babeczki z pająkami. Ma być zabawnie! Nie dajcie się zwariować...
        Jest jeszcze jedna ważna kwestia, jeśli mówimy o polskim Halloween - jego konflikt ze świętem Wszystkich Świętych. Otóż równie przekonujący co szatańskie cukierki jest argument odnośnie "wyśmiewania się ze zmarłych/degradacji 1. listopada". Co ma piernik do wiatraka, że tak elokwentnie zapytam? Czy święty Monitor będzie czuł się pominięty lub poniżony, bo statystyczny Jaś wymaże sobie mordę na biało i pójdzie patroszyć dynie w ogródku sąsiada? A może śmierć powinna być tabu, a zmarli winni być traktowani tylko i wyłącznie z powagą, jakby człowiek po śmierci tracił swoją ludzką naturę, którą przez ileś lat przecież przejawiał (między innymi przez śmiech i żartowanie). Moim boskim zdaniem zawsze lepiej jest się śmiać, niżeli płakać. Wszyscy w końcu umrzecie, pogódźcie się z tym. Waszym wyborem będzie, czy śmierć stanie się dla was największym postrachem, czy może podejdziecie do niej na luzie (tak, można w ten sposób, ale trzeba mieć jaja).

Idealny przykład, że można podejść do tematu na luzie, choć z szacunkiem

       Tęsknię - jakkolwiek dziwnie by to nie brzmiało - za czasami, kiedy umierało więcej ludzi, a śmierć była powszechna i piła ze mną i Igness absynt w karczmach (damie nie wypada się upić, bogini może). Zawsze się jej bano, ale przyjmowano, że to naturalna kolej rzeczy. Dziś, w dobie implantologii i bioinżynierii genetycznej śmierć stała się błędem, zakłóceniem.
       Halo, wszyscy jesteście tylko ludźmi. Nie będziecie żyć wiecznie. Zrozumcie to i podajcie Mrocznemu Kosiarzowi dłoń, zanim on poda ją wam.
    A teraz, przeciwniku Heloim/człowieku bojący się babci Moher Commando, wpisz w Google "Meksykańskie Święto Śmierci", weź żarcie i zapitalaj na cmentarz odwiedzić pradziadków. Albo - tak jak robi się to na Bałkanach, widziałam na własne oczy - całą rodziną idźcie do świeżo zmarłego wuja i zjedzcie odświętny obiad na jego grobie. Zapewniam, że widok kilkunastoosobowej rodziny jedzącej na mogile dobre amciu z porozstawianych na cmentarnej ziemi talerzy jest bezcenny.
       Do najbardziej oczekiwanej przez Boską Mafię nocy zostało już tylko kilkanaście godzin, więc łapiemy za biały puder, czarne szaty, kosy i sztuczną krew. Wam, wyznawcy, radzimy to samo.
        Wesołego Halloween!

       Żartowałyśmy; krew, której używamy, nie jest sztuczna. Jest tłoczona na zimno z waszych gardeł podczas snu.
       Kolorowych koszmarków!